Reisverslag 5. Hoi An & Ho Chi Minh City

3 februari


Joss is weg. Anderhalve week geleden, toen we van Ninh Binh met de nachtbus naar Hué gingen pakte zij, twee regenachtige dagen, met veel series kijken en gezellig de hele dag in bed liggen, de bus door naar Laos. Een busrit die erom bekend staat zo verschrikkelijk te zijn dat mensen hun kleine gebeden en laatste wensen in de stoelleuning en wanden hebben gekrast. Vrees niet, ze heeft het overleefd en springt nog steeds even vrolijk rond als altijd, maar ik denk dat ik onderhand ook een busrit heb gehad die hoog op het lijstje van ‘gedenkwaardige ritten met het openbaar vervoer’ is beland.
Van Hoi An naar Nha Trang. Zes uur ’s ochtends vertrek, zes uur ’s avonds aankomst. Volgens het lieve, behulpzame meisje waar ik had geboekt een ruime bus en niet duur. Nou had ik al kunnen weten dat er hier iets niet klopte, want dankzij Oud & Nieuw is nog stééds alles duur. Maar goed, ik had iemand ontmoet waar het heel erg mee klikte en die alle vluchten al vooruit had geboekt, dus mond dicht, niet zeuren en hem achterna rijden.
Zes uur klaar staan was niet het probleem. Ik had al minstens vijf keer door het centrum van Hoi An gewandeld en gefietst, kende alle marktverkopers al praktisch bij naam en wist de catalogus van elke willekeurige toeristische winkel uit mijn hoofd. De Japanese bridge was een gigantische anticlimax, maar het reisgezelschap super leuk. Ik voelde me de dag ervoor niet heel erg optimaal. Na een massage lekker vroeg naar bed en zoveel mogelijk de karaoke negeren. Samen met vier Chinese studenten stond ik keurig om kwart voor zes klaar met mijn spulletjes en ze waren zo aardig hun ontbijt met mij te delen. Omdat het Vietnam is kwam de bus ons al iets voor half zeven ophalen. Top! De honderden lampionnen die in de avonduren het stadje prachtig verlichten waren nat geregend en de tientallen kleermakerswinkeltjes waren nog dicht. De rivier lag er droevig bij en omdat het nog vakantie was sliep iedereen wat langer uit. De bus bleek een busje te zijn voor dertien personen. Eerst nog even alle andere reizigers ophalen en de rugzakken onder de stoelen proppen zodat je geen plek meer had om je voeten neer te zetten. Daarna alle overige mensen erin proppen want de bus was overboekt. Met aan mijn ene kant een raampje dat niet goed sloot en aan de andere kant een hyperactieve Chinees was ik er helemaal klaar voor.
De eerste paar uren waren nog te doen. Een paar uurtjes slaap kon ik vergeten want de wegen zijn hier dusdanig slecht en hoofdsteunen waren er niet. Dan maar gezellig kaarten met de Chinese studenten. Met hooguit tien centimeter tussen het uiteinde van mijn stoel en de rugleuning van de rij voor mij kon ik goed oefenen mijn benen in mijn nek te leggen. Halverwege, in een klein, druilerig, industrieel dorpje, na de nodige omwegen te hebben gemaakt om spulletjes af te leveren aan vrienden van de chauffeur, werden we er opeens uit gekicked en bleek dat we even moesten over stappen. Op iedereens gezicht was een kleine sprankeling van hoop af te lezen. Misschien was deze bus beter… Hoe fout konden we het hebben.
De tweede bus was hetzelfde als de eerste. Zo eentje ter grote van een rode kruis busje of busje waar ’s ochtends kinderen voor speciaal onderwijs in worden opgehaald. Ik werd naast een Frans echtpaar neer gezet en op dat moment was ik al op een mentaal punt beland waar ik gewoon niet meer ging zeuren en er alleen maar wilde zijn. Dit punt bereikte mijn mede reizigers pas twee uur later. Officieel was het namelijk een busje met dertien plaatsen. Maar omdat het Vietnam is en Vietnamezen erg goed zijn in proppen zat ik een paar minuten later met 26 anderen te hobbelen over de ó zo goede wegen. Stokoude opa’s, zieke oma’s, moeders met een kind aan de borst, alles wat er levend uitzag was welkom bij onze club. Rechts inhalen, inhalen voor de bocht, scooters afsnijden, hele hordes toerisme bussen inhalen in één keer. Alles kan en mag. Gelukkig was het uitzicht echt waanzinnig waardoor iedereen tenminste wat te doen had en niet de hele tijd liep te klagen.
Bij elke zwaaiende, duimende bamibal werd er gestopt en werd er weer iemand bij in geduwd, ondanks het geschreeuw en gekreun van alle toeristen. De laatste zeventig kilometer zat ik met één bil op een bank zonder bekleding en hing ik met mijn andere bil in de lucht, evenwicht houdend door mijn arm uit het raam te hangen. De vrouw naast mij zakdoekjes toestoppend omdat ze ziek werd van het roekeloze gerij. Wat ik volkomen begreep. Toen ik aankwam in Nha Thrang, dé hoofdstad van de stranden in Vietnam, bleek dat een oud omaatje over mijn backpack had gekotst. Was ik even blij met mijn beschermhoes. De kots was al opgedroogd, dus ik zie het nu maar als aandenken en laat de vlekken erop zitten. ‘Materialistisch’ komt namelijk niet in het woordenboek van een backpacker voor.
Gelukkig had Nha Thrang alles om bij te komen van een lange dag in de bus: Een heerlijke strandwandeling, diner aan het strand met sushi en champagne en heel leuk gezelschap.
Nu, alweer 500 kilometer lager dan Nha Thrang ben ik in Ho Chi Minh City. Om zes uur ’s ochtends doodmoe aangekomen in de slaapbus (zie de tegenstrijdigheid) en mezelf toch nog maar even bij elkaar geraapt voor een bezoekje aan het oorlogsmuseum. Een museum met honderden foto’s over alle gruwelen in de oorlog. Elke foto nog weerzinwekkender dan de andere. Verscheidene mensen bewogen zich half huilend langs alle foto’s en door de mix van plotselinge temperatuurverschillen en afschuwelijke foto’s voelde ik me ook niet zo lekker.
Broekies van soldaten die trots met nauwelijks herkenbare lijken grijnzend in de lens kijken. Twee jongetjes die ineengedoken op de weg liggen, de oudere in een laatste poging van bescherming over zijn broertje heen. Ze werden doodgeschoten. Een familie, op hun knieën gedrukt, aan hun haren getrokken. Elk lichaam, afgesloten tegen de vernedering en pijn. De blik in hun ogen al even doods als ze een minuut later zelf ook zouden zijn. Kinderen zonder ledematen en met mentale afwijkingen doordat hun ouders blootgesteld waren het vergif wat rond gespoten werd. Op een gegeven moment wilde ik het niet meer zien en ben ik weg gegaan. Maar zodra ik buiten was ging de horrorshow gewoon verder. Steeds meer begonnen mij de mensen zonder armen en/of benen op te vallen. De wonden van de oorlog zijn nog steeds niet geheeld.

Alle voorbereidingen voor Cambodja zijn klaar. Ik zal vanaf vijftien februari een maand lang als Engels leraar gaan werken in een weeshuis in Phnom Penh. Vijf keer per week, vier uur per dag. Twee uur voor alle weeshuis kinderen en twee uur voor studenten die financieel niet de mogelijkheid hebben om naar een universiteit te gaan. Mijn studentenkamer is gereserveerd en de medewerkers van organisatie COLT vinden het leuk dat ik kom. Het lijkt me een geweldige ervaring om het echte leven in Azië te gaan beleven en ik vind het heerlijk om de handen uit de mouwen te steken en mijn steentje bij te dragen. Ik hoop dat er nog genoeg te doen is in Ho Chi Minh City, want ik vertrek hier pas over tien dagen. Morgen de Cu Chi tunnels en een tempel waar ik nu de naam alweer van vergeten ben.
Ik zal proberen weer wat vaker van me te laten horen, want ik kreeg al vragen waar mijn volgende reisverslag bleef. Excuus.

Dikke kus,
Jilke