Reisverslag 6. Ho Chi Minh City

10 februari


Ik ben nu al meer dan een week in Ho Chi Minh. Elke hoer in de buurt weet dat ze hun diensten niet aan mij hoeven aan te bieden, de reisbureaus weten dat ik geen flyers hoef en bij sommige restaurantjes krijg ik al korting omdat ik er zo vaak kom. Sommige mensen vragen me zelfs de weg, die ik dan ook nog weet. Signalen genoeg om te weten dat het weer tijd is om te vertrekken. Ook heb ik zo’n beetje alle uitjes gedaan die er zijn. De eerste was naar de Cu Chi tunnels, Cao Dai tempel en een cognac fabriek of iets dergelijks. Ik zeg ‘of iets dergelijks’ omdat ik in de bus in slaap was gevallen en de rest van de groep zo lief was geweest (of juist niet) om me te laten slapen. Toen ik wakker werd was iedereen alweer aan het instappen. Geeft niets, ik hou toch niet van cognac.
Cao Dai is een groentje onder de religies, bedacht in 1926. Het heeft maar drie miljoen volgers. Hoe werd dit geloof dan gemaakt? Men pakte een grote pan en gooide er een hoop religies in. Even een paar uurtjes roeren en laten pruttelen en er komt een grote bombarie uit genaamd ‘Cao Dai’. Dit was terug te zien in de tempel, die qua vorm meer weg had van een kerk. Engelen, sinterklazen, zeemeerminnen, ying-yang tekens, boeddha’s, vrijmetselaarstekens, draken, noem maar op.
Voor zover ik het in een paar uurtjes meekreeg een vredelievend klein geloof. Wij als toeristen mochten de middagdienst bijwonen zonder dat ze er een financiële vergoeding voor vroegen. Ze accepteerden het dat sommigen schaars gekleed waren en we hoefden alleen maar onze schoenen uit te doen. Het gebed was indrukwekkend om te zien en werd groots aangepakt. Honderden mensen in witte jurken knielend en biddend, netjes in rijtjes, de mannen gescheiden van de vrouwen.
Toen van de Cambodjaanse grens weer helemaal terug Vietnam in. Op naar de Cu Chi tunnels. Een gangenstelsel wat lokale boeren en soldaten in de Vietnamoorlog tegen de Amerikanen hebben gegraven. Het stelsel is zo groot en uitgebreid dat men nog steeds niet weet hoe groot het exact is, maar men schat een kleine 250 kilometer, inclusief ziekenhuizen, scholen en slaapzalen. In tijden van nood zouden er 25.000 Vietnamezen in kunnen schuilen. Minder dan een procent van de tunnels is maar beschikbaar voor de toeristen. Erg indrukwekkend om te zien hoe de Vietnamezen het vol hebben kunnen houden tegen de Amerikanen en hoe slim ze waren. Vallen die normaal werden gebruikt om wild te vangen werden in gezet tegen de wilde Amerikanen en waren op z’n zachts gezegd barbaars. Vallen die ik alleen kende uit de Indiana Jones films. Natuurlijk mochten we zelf de tunnels in, die wat waren vergroot omdat grote westerlingen anders klem komen te zitten. Veel mensen durfden bij voorbaat al niet de tunnels in en het werd sterk afgeraden als je last hebt van claustrofobie. De tunnels waren zo klein dat je er op handen en voeten door heen moest kruipen, met alleen de kont van degene voor je als uitzicht. We gingen tot tien meter diep en hoewel het maar honderd meter was kwam ik er zeiknat weer uit. Door het zuurstoftekort met koppijn en een beetje duizelig. En dan te bedenken dat ik het voor m’n plezier deed. De soldaten waren zelfs blij om daar te wonen, anders kregen ze een kogel door hun kop.

Een paar dagen later, na heerlijk bijgeslapen te hebben en soms gewoon een dagje niets te doen, ben ik naar de Mekong Delta gegaan. Ik had een erg leuke diverse groep met een Amerikaanse vrouw die al anderhalf jaar Engelse les gaf in China om de economische crisis te ontduiken. Ik kon haar de hele dag bevragen over het lesgeven en het was fijn om alvast wat tips op te doen. De Mekong Delta is erg mooi, maar voordat we er aan kwamen gingen we nog even langs een fabriek waar mensen zonder benen kunst maken. Eerst paaien ze de toeristen met rijen gehandicapte mensen die schilderijen maken met eierschalen. Zielig om te zien hoe die mensen, hoe slim of sterk ze ook zijn, gedegradeerd zijn tot kunstenaar. Daarna kwamen we uiteraard kunstgalerij en moest je wel heel cru zijn om niets te kopen… Ik kocht niets.
De trip bestond uit het bezoeken van drie eilanden. Op deze eilanden hadden we kleine proeverijen en werd er traditionele muziek gespeeld. Ik heb bananen-, kokosnoot-, en slangenwijn gedronken. Ook mocht je je vinger in een bijenkorf steken om de verse honing te proeven. Tussen de eilanden door werden we rond gepeddeld of gingen we met kleine motorbootjes. Een super leuke dag en een heerlijke afwisseling met de chaotische, zeven miljoen inwoners tellende, stad.

Ik slaap al een week op dezelfde slaapzaal, dus ik ben onderhand vergeten wat privacy is. Wel is het superleuk om elke avond weer andere mensen naast, of boven je, te hebben liggen. Zo lig ik nu op de zaal met een soldaat die net uit Afghanistan komt, een vol getatoeëerde zwerver-achtige jongen en een Duitser waar ik vandaag mee naar het geschiedenis museum, een tempel en de dierentuin ben geweest. Ja, ik weet dat hier in Azië tijgers en olifanten en weet ik veel wat in het wild rondlopen, maar het was gewoon leuk. Het geschiedenis museum was een oud Frans gebouw. Het kwam erop neer dat er een hoop oude troep was neergezet met bordjes erbij die beschreven wat het was. Bij een half verrotte vork stond een bordje met ‘Fork’ en bij een oud zwaard een bordje met ‘Old sword’.
In de dierentuin ging het er ook iets anders aan toe dan elke willekeurige Westerse dierentuin. Moeten de olifanten even verplaatst worden? Dan lopen ze gewoon door het park als een hond aan de lijn. De kooien waren klein en smerig. Veel dieren liepen gestrest van de ene kant van het hok naar de anderen. Slangen stootten constant hun hoofd tegen het glas omdat ze eruit willen. Vietnamezen die brullen naar de leeuw om hem te laten bewegen en tikkend tegen het glas, in de hoop dat een aap een kunstje doet. In het slangenverblijf leefden de slangen en hun avondmaal vredig samen. Konijnen en cavia’s lagen naast de slangen te slapen. De slangen te lui, of te voldaan om ze op te eten.
De tempel was klein, maar mooi, en stond midden tussen flatgebouwen, winkels en drukke wegen. Ik had die tempel de dag ervoor ook al proberen te vinden, maar was op weg gegaan zonder kaart en alleen een goede portie hoop en richtingsgevoel. Ik wist het eerste stuk wel op gevoel te doen en dacht dat als ik er bijna dacht te zijn gewoon een brommertaxi te pakken voor het laatste stuk. Mensen die in de buurt woonden zouden vast wel weten wat ik bedoelde. Toen ik dus eindelijk een goeie chauffeur had gevonden en de prijs was afgesproken sprong ik bij hem achterop. Hij vond dat ik mijn helm op moest doen, maar die is zo dun en zit denk ik zo vol luizen dat ik dat altijd maar laat. Toen we vijf minuten later opeens midden in een woonwijk zaten en ik de skyline van Ho Chi Minh kon zien realiseerde ik me dat de chauffeur geen flauw idee had waar hij naartoe ging en ik begon me af te vragen hoe ik weer thuis zo komen. In het centrum stikt het namelijk van de taxi’s, maar in zo’n buitenwijk wist ik dat nog niet helemaal zeker. Ik heb toen maar snel m’n kaartje van het centrum erbij gepakt en gedaan alsof ik een domme toerist was zonder richtingsgevoel. Hij heeft me toen het hele eind weer terug gereden, chagrijnig en een beetje verdrietig, omdat hij dacht dat we het nog steeds voor de lage prijs deden. Toen ik hem dus achteraf meer dan het driedubbele betaalde begon hij helemaal te stralen en riep hij naar iedereen die het horen wilde hoeveel hij wel niet had gekregen. Ik heb volgens mij een beetje de markt verpest maar voelde mij schuldig over de miscommunicatie, dus hij had het verdiend.


Dikke kus,

Jilke