Reisverslag 10. Chiang Mai

14 april.

Na de vraag wat hem het meest verbaasde over de mensheid:
‘Man. Because he sacrifices his health in order to make money. Then he sacrifices his money to recuperate his health. And then he is so anxious about the future that he does not enjoy the present – the result being that he does not live in the present or the future. He lives as if he is never going to die, and then dies having never really lived.’ – Dalai Lama.

Het is de derde keer dit jaar dat ik nieuwjaar vier. De eerste twee keren waren een opwarmertje voor een gigantische climax genaamd: Songkran. Het Thaise Oud en Nieuw. Vier dagen lang ligt het hele land plat. Waterpistolen zijn niet aan te slepen en uit alle hoeken en gaten worden emmers gehaald. Tuinslangen worden verlengd zodat ze tot op straat uitgerold kunnen worden en ijswater is nog nooit zo populair geweest. Overdag is niemand meer veilig en als je een beetje droog wilt blijven wordt het kruipen en sluipen door de straten. Tienduizenden mensen verzamelen zich op straat voor het grootste watergevecht dat ik ooit heb gezien en zeker weten ooit zal mee maken. De sfeer van ons Koninginnedag wordt met groot gemak geëvenaard. En om het in een leuke stad als Chiang Mai te vieren is al helemaal geweldig.
Het zal een enkele fanatiekeling op mijn blog (als die er überhaupt zijn) opvallen dat mijn vorige verslag in zuid-Laos was en ik mij nu ruim 1100 kilometer verderop in noord-Thailand zit. Ook was mijn vorige verslag bijna een maand geleden. Ik kan hier niet anders dan alleen maar blij mee zijn. Mijn gebrek aan schrijftijd is het resultaat van onvergetelijke weken in Laos en Thailand. Na in Tat Lo bergdorpjes bezocht te hebben waar nauwelijks tot nooit blanken komen zijn Anne en ik onze tocht naar het noorden vervolgd. In een stadje wat voelde als Ellecom - je kon midden op straat lopen want er was nauwelijks verkeer en het voelde doods aan - hebben we heerlijk getoerd op een scooter en zijn we zo snel mogelijk weer vertrokken. Ook Vientiane, de hoofdstad van Laos, voelde niet goed en na het regelen van mijn visum voor Thailand zijn we daar ook weer snel vertrokken. Het enige leuke wat we daar namelijk konden doen was zwemmen en bowlen en dat kan je in elke willekeurige stad ter wereld.
Dus hop – weer in de bus – en door naar Vang Vieng, een bergdorpje wat een slordige 150 kilometer noordelijker ligt en waar je maar liefst vier uur over doet door een gebrek aan wegen. De busreis voelde aan als een examenreis naar ‘Salou’ zoals een meisje het mooi verwoorde. De bus afgeladen vol met twintigers waarvan het doel van hun reis overduidelijk was: Neuken, zuipen en drugs. Niet zodanig in die volgorde misschien. Anne en ik zagen er dan ook aardig tegenop om daar naartoe te gaan, maar doordat iedereen er vol lof over sprak gaven we het een kans van twee nachten. De twee nachten werden er uiteindelijk vijf en we moesten toegeven dat het er toch echt heerlijk vertoeven was. Voor de lezer die niet bekend is in Laos, Vang Vieng is vergelijkbaar met het Europese Chersonisos en het staat wereldwijd op de kaart door het fenomeen ‘tuben’. Drijvend in een grote rubberen band de rivier af. Met aan de oevers creatief gebouwde houten bars waarvandaan Laotianen touwen naar je gooien en je binnenhalen als verse vis aan een haak voor gratis alcohol. De meeste feestvierders komen niet verder dan de derde bar en moeten met knikkende knietjes weer naar huis. Wat ik verwachtte was een feest waarbij alcohol niet zozeer een gevolg is maar een oorzaak. Iets waar ik me niet comfortabel bij voel. Maar het bleek dat je je ook prima kan vermaken zonder de nodige biertjes en ‘free shots’. Anne en ik voelde ons ontzettend thuis in een bar waar ze een grote rekstok hadden hangen en je je vanaf de bar het water in kon zwieren. Na een tijdje hadden we hun systeem door en hielpen we al een beetje met het binnen proberen te halen van langsdrijvende ‘tubers’. Iets wat ons en vijf andere kleuters die zo ongeveer in de bar woonden heel goed af ging. Tussen de rivier en een prachtig gebergte in waren het heerlijke dagen.
Voordat we de oversteek naar Thailand maakten zijn we eerst nog naar Luang Prabang geweest. Een dorpje wat een plek heeft weten te veroveren op de Unesco World Heritage Site door haar Franse uitstraling en sfeer. Lekker rondfietsen, genieten van massages en slenteren over de nachtmarkt. Op blote voeten door het National Park en zwemmen in het turquoise blauwe water van de watervallen. Het gevoel van tevredenheid en trots, nadat je beseft dat je weer een land hebt ervaren blijft een lekker gevoel, maar is ook raar doordat je er nooit meer naartoe kan gaan en het zal beleven als een eerste keer. De ervaringen zijn afgesloten en leven alleen nog in mijn herinneringen.

Nu, in Thailand, voelt het land anders aan dan ik ooit had kunnen verzinnen tijdens mijn voorbereidingen. In Nederland was Thailand een onbekende oosterse wereld waar ik me niets bij kon voorstellen. Nu voelt het alleen maar heel erg westers en toeristisch. Ik reed voor het eerst in twee maanden weer in een auto, zag weer een Mac Donalds en keek mijn ogen uit naar alle regels en voor mij bekende orde die je gewend bent in een westers land. In busstations hangen tv-schermen met daarop alle benodigde informatie, tuc-tuc chauffeurs kunnen kaartlezen, de bedden zijn weer zacht (af en toe) en de Thai weten beter om te gaan met toerisme. Doordat ik het veel leuker vind om het échte van een land te zien is het weer even mijn weg vinden. En na drie weken met Anne reizen is het opeens weer eventjes erg alleen. Ik moet weer actief op zoek naar leuke mensen en het standaard backpacker praatje is weer dagelijkse sleur.
Een leuk voorbeeld van de toerisme industrie in Thailand is dat Anne en ik in Chiang Rai op bezoek gingen bij ‘authentieke’ berg stammen. Wij waren echter wat te vroeg en alle stamleden zaten nog in hun ouwe kloffie toen wij aankwamen. Snel doken ze in hun hutjes om er even later uit te komen met hun ‘authentieke’ kleren. Even snel een dansje (‘stamp-stamp-klap-klap’) doen en daarna wijzen naar de fooienpot. Heerlijk authentiek.
Chiang Mai ligt in een jungle omgeving en daarom ben ik meegegaan op een tweedaagse trekking door de jungle. Met vijf andere leuke lui en twee gidsen gingen we met alleen een kleine rugzak op pad. Eerst een middag door de jungle en verbrande rijstvelden sjouwen, een waterval bezoeken (die uiteraard tegenviel na wat ik had gezien in Laos) en die avond slapen in een olifantenkamp. Bij het horen van een olifantenkamp waren bij mij de alarmbellen gaan rinkelen en dacht ik dat we in een toeristisch dorpje zouden zitten. Alle toeristen willen immers olifanten zien. Het dorp bestond echter uit vier houten hutjes in een kleine vallei midden in de jungle. Geen elektriciteit, nauwelijks water… Na een dag wandelen voelde slapen op de houten grond en een aangevreten deken aan als een luxe suite in het Hilton. En er is niets beters dan een bordje rijst met groenten onder een sterrenhemel waar je ‘u’ tegen zegt. ’s Ochtends gewekt worden door olifanten getetter en met een ongewassen en slaperig hoofd een ritje door de jungle, zittend op de nek van een olifant. Met een puberende dochter olifant die alles sloopte wat ze tegenkwam was het een prachtig wakker worden. Daarna de jungle weer uit om te gaan bamboe raften en uiteindelijk op het dak van een open truck voldaan weer naar huis. Onderweg genieten van de watergevechten en parades.
Mijn olifantenritje is zo goed bevallen dat ik een één-op-één dag heb geboekt. Voor een dag krijg ik mijn eigen olifant, leer ik hoe je hem moet berijden, gaan we spelen in de modder en wassen in de rivier. Ik weet nu al dat dat een onvergetelijke dag gaat worden.

Liefs,

Jilke