Reisverslag 11. Kopenhagen

28 mei.

Tourists don’t know where they’ve been
Travellers don’t know where they’re going

Alweer anderhalve maand geleden sinds ik wat van me heb laten horen. Te druk met leven. Vanaf Chiang Mai, met haar tijgers, olifanten, geweldige jungle en niet te vergeten een onvergetelijk nieuwjaarsfeest de bus in naar het zuiden: Sukhothai. De oude hoofdstad van Thailand, wat ondanks de prachtige tempels toch door veel toeristen wordt overgeslagen. Hierdoor kon ik er heerlijk alleen doorheen struinen en gerust met mijn boek tussen de boeddha’s gaan zitten zonder gestoord te worden. Ik en het verleden, op een date in het zonnetje. Maar, verzekerde een hoteleigenaar mij dat je er minstens drie dagen voor nodig had om Sukhothai goed te beleven, was ik er binnen twee uur doorheen gefietst. Na Angkor Wat en minstens honderd andere tempels is het moeilijk een backpacker geïnteresseerd te houden. Uiteindelijk zijn het alleen maar een hoop oude stenen. Snel door dus naar een plaatsje weer wat zuidelijker (Ayutaya), maar ook daar kon de cultuur en geschiedenis me niet meer boeien. Ik was er klaar mee en voelde me onrustig, op de verkeerde plek en met eigenlijk maar één idee in mijn hoofd: Zon, zee, strand en een goed boek. Snel naar Bangkok om een paar goede boeken te kopen en vanuit daar de bus in naar Ko Chang, bij de Cambodjaanse grens. Heerlijk vier dagen aan het strand liggen op een tropisch eiland. Palmbomen, lauw warm zeewater, zon, zon, zon en luieren in mijn hangmat. Slapen voor 7,50 per nacht in een rieten hutje (die ik overigens deelde met twee ratten en een gekko) twee minuten lopen van het strand maakte het helemaal mooi en ’s avonds films kijken in de buitenbioscoop op het strand. Dit was wat ik nodig had. Voor het eerst in vier maanden zwemmen in de zee en gewoon even niets.
Na even bijkomen op een tropisch eiland ben ik weer terug gereisd naar het chaotische Bangkok om mijn kledingkast aan te vullen. Na vier maanden ben je behoorlijk klaar met je twee T-shirts, korte broek, zwembroek en teenslippers. Ook was ik weer toe aan wat gezelschap. Sinds Chiang Rai, waar ik Anne gedag had gezegd, had ik natuurlijk wel wát contact me andere reizigers, maar ben ik toch vooral op mezelf gebleven. Gewoon, omdat ik eigenlijk sinds het begin van mijn reis nog niet echt alleen was geweest, om te kijken hoe alleen reizen nou echt is en om te zien of ik het kan. En ik kan het! Drie weken alleen was genoeg en gelukkig kwam ik in Bangkok weer een collega/vriendin uit Phnom Penh tegen, met wie ik samen in het weeshuis had gewerkt. Samen Bangkok onveilig maken en door Chinatown struinen. Naar de hoogste toren voor een prachtig uitzicht over Bangkok en eten op straat. Een alledaagse dag uit het backpackerleven. Weer een nieuwe lading boeken inslaan en voor vijftien uur de bus in naar Phuket, waar ik in de aankomsthal van het vliegveld mijn ouders weer in de armen kon sluiten. Een week lang hebben ze mij gezelschap gehouden tijdens mijn laatste week in Azië. Samen naar Ko Phi Phi, wat het pareltje van de Thaise eilanden zou moeten zijn, maar voor mij alleen maar toeristische meuk was. Leuk was het om te zien dat mijn ouders keken zoals ik vier maanden daarvoor keek. Ze namen foto’s van dingen die voor mij al zo normaal waren dat ik ze niet eens meer zag. Een goede manier voor mij om aan de mooiheid van de kleine dingetjes herinnerd te worden. Met mijn ouders hadden we niets gepland, zodat ze konden zien hoe ik het vier maanden had gedaan en ze hadden totaal geen moeite om de onzekerheid van de dag de dag te laten zijn. Het reizen zal wel in de genen zitten. Na een halve week eilanden vlogen we terug naar Bangkok (een vijftien uur durende busreis is wat te veel van het goede voor de 50+) en kon ik ze precies de plekjes laten zien waar ik had gegeten en geslapen had. De toeristische bezienswaardigheden had ik bewaard om samen met ze te doen. Als ik ze alleen had gedaan hadden ze mij denk ik toch niet geïnteresseerd.
Op tien mei zwaaiden ze mij uit en heb ik ze achtergelaten in Thailand, om mijn avontuur nog even voort te zetten in Denemarken. Een Deense jongen die ik in januari in Vietnam had ontmoet bleek zo leuk dat ik in plaats van terug naar Nederland liever terug naar Denemarken vloog. Nu verblijf ik al ruim twee weken in hartje Kopenhagen en leef mijn dagen aan de studie, met het oog alweer op volgend schooljaar. Over twee dagen zit ik weer thuis en is mijn leven als achttienjarige ook alweer voorbij.
Een jaar om nooit te vergeten.


Liefs,

Jilke