Reisverslag 9. Tat Lo

22 maart.

''Shoot nothing but photo’s… Kill nothing but time… Leave nothing but footprints.’’ – Uitspraak op de muur van een restaurant in Don Det, Laos.

Het is alweer negen dagen geleden sinds ik mijn rugzak uit de mottenballen heb getrokken, het legertje mieren in mijn kamer die elke keer weer mijn Oreos probeerde te stelen gedag heb gezegd en in de bus ben gestapt naar Siem Reap. De Colt-kids gedag zeggen was niet leuk, maar gelukkig zijn zij er allemaal heel nuchter in. Uiteindelijk zit er toch een grote emotionele muur tussen de vrijwilliger en het kind en weten zij hun emoties heel goed voor zich te houden. Ook ben je uiteindelijk maar één van de vrijwilligers en zijn ze er aan gewend dat die komen en gaan.
Op mijn rug liggend op de achterbank van de bus en naar de sterren starend voelde ik me weer in mijn element. Ik was weer vrij om te gaan en staan waar ik wilde en hoef aan niemand meer verantwoording af te leggen. Aangekomen in Siem Reap, in het noordwesten van Cambodja, werd ik vriendelijk begroet door een tuctuc-chauffeur die voor mij wel een slaapplaats wilde regelen. Die avond lag ik in een goedkoop bed met een nieuw leger mieren en een vieze badkamer. Voor het bezoek dat de volgende dag zou komen en waarschijnlijk moe zou zijn van 28 uur reizen maar even een betere kamer regelen… En voor mezelf natuurlijk ook.
Na een heerlijke massage door een blinde naar het vliegveld gereden en tussen alle mannetjes met bordjes gaan staan en wachten. En toen stond ze daar opeens: Mijn grote zus Anne! Vanuit Australië naar mij toe komen vliegen om samen Laos te gaan beleven. Het is heerlijk om met iemand op te trekken waar het gewoon goed mee voelt. Alleen reizen is heerlijk, maar na een tijdje word je moe van alle oppervlakkige contacten. Samen Angkor Wat, één van de wereldwonderen, beleven was super. Wat ik verwachtte was een grote toeristische chaos en tegenvallende tempels omdat je alles van de foto al kent, maar hoe anders had het kunnen zijn. Uren struinen door haast lege tempels, gaan waar niemand gaat en tussendoor lekker rondgereden worden door onze privé chauffeur. De volgende dag om zes uur ’s ochtends de zonsopgang bekijken en na een yoghurtje en chips weer een dagje struinen en koekeloeren. Na vier uur lang trap op, trap af, begon de tempelmoeheid toe te slaan. Een erg vervelende ziekte waarbij tempels niet meer onderscheiden kunnen worden en mensen te lui zijn tempels in te gaan. Liever in een tuctuc blijven zitten of alleen even snel naar binnen gaan voor een foto. Dus tijd voor weer een massage en dr. Fish. Zo komen we de dagen wel door.

Nu liggend in onze rieten hut onder een grote klamboe voelt het Angkor Wat avontuur alweer als een maand geleden. De dagen in Phnom Penh leken na een tijdje allemaal op elkaar en het avontuur was er daar na drie weken vanaf. Met nu het gedonder van de watervallen, 50 meter verderop en het gezang van de krekels achter en onder de hut weet ik wel wat ik leuker vind. De dagen na Siem Reap zijn we weer in de bus gestapt en naar een niet toeristische plek gereden in het noord oosten. Kratië. Een plek waar de 80 laatste Irrawaddy dolfijnen in dat gebied rondzwemmen. Na een reis van twaalf uur kwamen we helemaal bij aan de oever van de rivier met een fruit shake en een prachtige zonsondergang. Het dolfijnen bekijken bleek makkelijker dan gedacht. Nog niet eens in de boot zagen we ze al zwemmen. Een uurtje rond dobberen in de Mekong leverde mooie foto’s op en de dolfijnen kwamen erg dichtbij. Aangezien er voor de rest geen bijzondere bezienswaardigheden waren zijn we maar weer in de bus gestapt en hebben we de oversteek naar Laos gemaakt. Na veel verhalen gehoord te hebben over een verschrikkelijke grensovergang tussen Cambodja en Laos bleek het weer alles mee te vallen. Vier dollar ‘stempelkosten’ zijn te overzien en hopelijk heeft de douane er een lekker avondeten voor. Laos voelde gelijk heel anders. Misschien is het allemaal geestelijk en beeld ik het me in, maar het is hier allemaal veel rustiger dan Cambodja en Vietnam. De rare vergelijking met een Franse camping kwam bij me op, omdat alles zo gemoedelijk is. Na de grensovergang was Don Det onze bestemming. Een eiland wat hoort bij de 4000 eilanden streek. En eerlijk gezegd hadden we allebei geen flauw idee waar we heen gingen. Niet ingelezen en zonder verwachtingen kwamen we aan in een stukje hemel op aarde voor backpackers en hippies. Een klein Mekka, waar je met de fiets in een half uurtje omheen fiets, voor iedereen die wil leven volgens het ritme van de zon en niets moeten de enige verplichting is. Voor minder dan vijf dollar sliepen we in een rieten hutje met alleen een bed en klamboe. Aan het begin van de avond komen alle kinderen naar buiten om in hun blootje te gaan spelen in de Mekong. Moeders wassen hun haren en kleren terwijl ze een oogje in het zeil houden. Kippen en kuikentjes struinen over het erf en honden liggen een dutje te doen in de schaduw. In de ochtend wakker worden door het geknor van het varkentje dat onder de hut ligt, het gekraai van de haan en de eerste zonnestralen door het rieten dak. Lekker in een kano op de rivier een boek lezen en met de fiets naar de watervallen fietsen. In de avond even contact met het thuisfront en tandenpoetsen met honderden sterren boven je hoofd. Het had een soort kinderkamp gevoel waarbij alleen de echte reizigers welkom zijn. Niet de massatoeristen met dikke buik, zonneklep en camera om de nek.

Vanochtend weer de bus in met als uitzicht opgedroogde rijstvelden en houten hutjes. De enige vertraging kwam van koeien op de weg en lifters die in of uit stappen. Weer zonder verwachting was Tat Lo onze bestemming. Een dorpje waarbij dorp een groot woord is en er geen mobiel bereik is. Laat staan internet. Het bleek dat we de reis in een dag konden doen, met zelfs nog twee uur tussentijd om geld te pinnen. Het aantal pinautomaten in Laos is namelijk aanzienlijk minder dus dat wordt weer wat meer opletten met onze portemonnee.
Om onze hut te bereiken moeten we ons met een knijpkat een weg omhoog banen over gladde stenen en boomwortels. Om het uit een straat bestaande dorp te bekijken moeten we over een brug lopen waar gaten van een meter inzitten. En hoe meer moeite we moeten doen om te douchen en internet te vinden, hoe meer ik geniet. Dit is pas leven met alleen de spullen die je hebt.
In de bijna drie maanden dat ik nu op reis ben ligt het medicijnentasje onder in mijn tas stof te happen. Bananen als diarreeremmer en elke dag een blikje fris om de maag te spoelen werken net zo goed. Oreos en Pringles voor het zout en suiker en voor rest de eten wat er op het menu staat: Noedels en rijst, groente en vlees.
De dagen dat ik met mes en vork at voelen als een vorig leven.

Liefs,

Jilke