Reisverslag 7. Phnom Penh

23 februari

‘’It is the experiences, the memories, the great triumphant joy of living to the fullest extent in which real meaning is found. God it’s great to be alive! Thank you. Thank you.’’ – Chris McCandless

Cambodja! Ik woon in Phnom Penh. En het is super. Mijn leerlingen kunnen eindelijk mijn naam een beetje fatsoenlijk uitspreken (‘Joka’) en ik die van hun. Ik weet de weg naar het winkelcentrum en loop al automatisch naar het weeshuis, zonder dat ik erbij nadenk. Ook heb ik een abonnement genomen op de sportschool om elke ochtend even lekker een kilometer te gaan zwemmen.

Twee weken geleden heb ik per boot Ho Chi Minh City verlaten. In de Mekong Delta eerst nog wat eilanden bezocht, waar we weer kokossnoep mochten proberen en waar ze weer wilden dat we het kochten. Daarna in de bus naar een krokodillen boerderij en door naar een plaatsje op de grens van Cambodja en Vietnam, waar we sliepen in een drijvend hotel. Niet alleen ik, maar vooral de muggen daar vonden het leuk. Omdat het nog altijd ‘backpacken’ heet moest ik een kamer delen met een hele gezellige Canadees. In de bus naar het drijvende hotel had ik een erg leuk gesprek met een Franse 25-jarige vrouw die naast me zat. Zij is net klaar met de theaterschool in Parijs en wilde het even allemaal anders gaan doen. Ze besloot een voorstelling te maken en de wereld rond te reizen om deze show gratis aan kinderen op te voeren. Nu, drie maanden later, heeft ze al in veel landen opgetreden als ‘Tily Clowne’. Een ontzettend enthousiaste meid die, toen ik hoorde dat ik als leraar Engels ging werken in een weeshuis, meteen gegevens wilde uitwisselen om te kijken of ze daar kon optreden. Vandaag is ze inderdaad gekomen en heeft ze een super leuke voorstelling gegeven. Alle kinderen hadden nog nooit een echte clown gezien en vonden het dus helemaal geweldig.

Met de boot kwamen we aan het begin van de avond aan in Phnom Penh, met een prachtige zonsondergang. Een paar uur daarvoor moesten we op de grens ons paspoort afgeven aan een mannetje die er met onze paspoorten op zijn scootertje vandoor reed. Een paar uur later kwam hij netjes weer terug, deze keer met stempels in onze paspoorten. Wat makkelijk allemaal! In Westerse landen is het onbegrijpelijk om je paspoort aan onbekende mensen te geven, maar hier is het aan de orde van de dag en weet ik al niet beter meer. Soms is het ook maar beter om je paspoort achter te laten bij het hotel, want de kans dat hij op straat of in de kamer wordt gestolen is groter dan in de kluis van het hotel.
Na aankomst in Phnom Penh eerst even alle tuc-tuc chauffeurs van ons af geschopt en samen met de clown, de Canadees en een ouder Frans echtpaar op zoek naar een plek om te slapen. Cambodja voelde direct beter dan Vietnam. Geen getoeter, geen chaos, lieve mensen… Héérlijk!
Die avond een kamer gedeeld met de clown en de Canadees, wat heel erg gezellig was.

De volgende dag op zoek naar het weeshuis ‘Colt’. Frida, de baas, had al gezegd dat ik ervoor moest zorgen dat de tuc-tuc chauffeur haar moest bellen, zodat zij de weg uit kan leggen. De chauffeur zal namelijk altijd zeggen dat hij de weg weet, om vervolgens naar een willekeurig weeshuis te rijden en je wijs te maken dat dat het is. Na één verkeerd weeshuis, vier keer bellen en vijf keer de weg vragen was ik er. Eén grote familie van 28 kinderen tussen de tien en twintig jaar oud, een bewaker, een kokkin, een naaileraar, Frida en Wilco die de leiding hebben, een paar mensen die de school leiden en vrijwilligers. Eerst kreeg ik een grote rondleiding door het weeshuis: de jongenskamer, de meisjeskamer, de keuken, de computerkamer, de naaikamer, de eetzaal/televisie zaal en de administratieve zaken kamer. Daarna het schooltje, wat bestaat uit een kleine lerarenkamer en vier kleine lokaaltjes, waar alleen wat houten banken en een bord in staan en wat tekeningen aan de muur hangen. Een pleintje met wat bomen, een paar wc’s en meer niet. Het was erg leuk om te horen hoe de kinderen leven: Als hun kamer niet is opgeruimd geen televisie en twintig minuten internet per dag. Ik voelde me dus gelijk al thuis!
Daarna achter op de scooter naar mijn andere ‘thuis’ om mijn kamer te gaan bekijken. Een heerlijk klein en knus kamertje met eigen badkamer op een kwartiertje lopen van het weeshuis. Mijn buren zijn twee andere vrijwilligers: Noach, een andere Nederlander, en Aga, een pool. Zij, en Linde die in een gastgezin woont, namen me gelijk op sleeptouw om me de buurt te laten zien. Ik woon redelijk uit het centrum, waardoor wij de enige westerse mensen in de buurt zijn. Ook leuk dus!

De volgende paar dagen heb ik eerst met Noach zijn lessen mee gekeken. Van 1 tot 3 geven we universiteit studenten les die vrijwillig komen. Ontzettend gemotiveerde mensen die alles van je willen weten. Van 3 tot 5 de Colt kinderen. Kinderen die iets minder gemotiveerd zijn, net zoals westerse kinderen, liever willen voetballen en computeren. Maar het zijn allemaal schatten en het is een uitdaging om ze gemotiveerd en geïnteresseerd te houden. Twee uur les is best lang, zeker in een klaslokaal van minstens 35 graden. Maar het begrip ‘onderwijs’ is hier totaal verschillend van hoe we in Nederland ‘onderwijzen’ en met die hitte moet alles gewoon een paar tikjes langzamer. Het is lastig om de stof uit te leggen in hun tweede taal en ik merk dat je snel westerse begrippen en woorden gebruikt.
Het is ontzettend leuk om langer op een plek te blijven. Mijn kamertje voelt al echt als thuiskomen en de motortaxi chauffeurs kennen mij al. Bepaalde winkeliers weten al welk fruit ik lekker vind en ik ben al goed op weg om een Gold card te krijgen in het vegetarische restaurant op de hoek. Aga en ik zijn helemaal verslaafd aan het eten daar. Ook voel ik me helemaal geen toerist meer als ik in een tuc-tuc zit of gewoon over straat loop. Veel van de toeristische bezienswaardigheden moet ik ook nog zien, maar ik heb de tijd, dus dat komt wel.
Aga heeft in Polen geld ingezameld, waardoor we zaterdag met alle kinderen naar het waterpark kunnen. Ontzettend leuk dat het hiërarchische verschil tussen leraar en leerling hier heel anders ligt. Na de les kunnen we ook gewoon nog even met z’n allen gezellig kletsen en Noach gaat meestal even met ze voetballen of basketballen.

De quote aan het begin van dit verslag is van Chris McCandless, de jongen die in 1990 van huis wegliep met alleen zijn rugzak. Hij liftte naar Alaska en is daar in de wildernis gaan wonen. Zijn 25.000 dollar tellende bankrekening stortte hij op een goed doel, zijn auto en het meeste van zijn bezittingen liet hij achter en al het geld in zijn portemonnee stak hij in de fik. Hij vond een nieuwe manier van leven. Een bizar mooi en inspirerend verhaal, wat natuurlijk heerlijk is om te lezen als je zelf aan het reizen bent.


Dikke kus,
Jilke