Reisverslag 4. Hanoi & Ninh Binh

22 januari
Oudjaarsavond. De lucht trilt van opwinding en de straten zijn leeg. Alle huizen geboend, scooters gewassen en mandarijnbomen versierd. Fruit wordt uitgewisseld tussen families en banaantjes geserveerd na de maaltijd. Hoe Joss en ik onze oudjaarsavond vieren? Met ‘Inglorious Bastards’, ‘Despicable Me’ en ‘The Last Airbender’. Dit is onze derde filmavond op rij en we vinden het heerlijk. Lekker op bed liggen met een rol Oreos, Skypen met familie, tussendoor een warme douche en gezellig kletsen. We zijn nu 90 kilometer onder de hoofdstad Hanoi, in Ninh Binh. Een relatief klein dorp met circa 130.000 inwoners. Eergisteren in Hanoi, we waren wanhopig op zoek naar mountainbikes voor onze trip, waren we opeens zo klaar met de drukte van de stad, die nog drukker is omdat Tet voor de deur staat, dat we binnen een minuut besloten hadden dezelfde dag nog weg te gaan. Zo gezegd zo gedaan, met onze bustickets in de hand nog even op Joss’ wasgoed wachten. Ze was om kwart over acht al gaan kijken of het klaar was omdat ze anders geen hardloop kleren had, maar toen hadden ze het nog niet. Omdat dit Vietnam is kregen we de was natuurlijk snel terug: Bijna zeven uur later. En tien minuten voordat onze bus vertrok. Omdat de man van de wasserij dezelfde is als de man die de buskaartjes had geregel wist hij dat we haast hadden. Snel met drie man, twee backpacks en twee dagruzakken op één scooter geklommen en door het hectische verkeer gescheurd. Ik kon tegelijkertijd nog even m’n broodje ei opeten en m’n handen op m’n broekzakken houden. Een jongen op onze slaapzaal was namelijk de avond ervoor bestolen van zijn Iphone. Ergens midden in het verkeer stonden we naast een hele dure Toyota te wachten op het stoplicht. Ik kreeg langzaam het idee dat we te laat bij het busstation zouden komen. De zakenman in de Toyota deed zijn raampje naar beneden en begon met onze bus- en wasman te praten. Een tel later werden we van de scooter afgeduwd en de Toyota ingeduwd. De bus- en wasman fluisterde Joss nog toe dat we ‘very very lucky’ waren en nadat hij de zakenman nog even wat geld toestopte sjeesde hij weer weg. De zakenman bleek geen woord Engels te spreken, maar wel hadden we door dat hij ons helemaal naar Ninh Binh zou brengen. Twee stukken fruit dat hij uitdeelde omdat dat hoort bij Tet, keiharde Vietnamese lovesongs, een dode vrouw langs de straat en minstens drieduizend toeters later kwamen we aan in Ninh Binh. De zakenman was zo aardig om ons hotel op te zoeken en we werden voor de deur afgezet. Een hele lieve man. Hier stonden mooie fietsen te huren. Correctie: ‘Relatief’ mooie fietsen. Ik fiets nu namelijk al twee dagen op een damesfiets (met mandje), zonder remmen, versnellingen en licht en waar je na een half uur al zadelpijn op hebt. Maar het is het waard. De omgeving hier is zo mooi en puur. Kinderen die uit hun huizen komen rennen om hun paar woordjes Engels naar ons te roepen, rijstvelden waar mensen met punthoedjes gebogen in staan te werken, kippen die de straat over rennen, koeien die naast de de straat staan te grazen, gigantisch mooie tempels. Het is heerlijk om af en toe gewoon een willekeurige straat in te slaan en te zien waar we uitkomen. Zo kwamen we op een hele mooie begraafplaats (die je hier trouwens heel veel zit) die tegen een berg aan lag en waar we het idee hadden dat Mushu elk moment uit één van de geestenhuisjes zou komen. We proberen namelijk de snelweg te vermijden en een parallelweg naast de snelweg aan te houden, om zo op een veel mooiere en rustigere manier bij alle tempels en bezienswaardigheden te komen. Dit heeft ervoor gezorgd dat we al minstens twee uur verdwaald zijn geraakt. Vandaag waren we in een heel erg afgelegen gebied en wilden we terug naar de snelweg. Hiervoor moesten we langs een krot waar twee honden luid blaffend en in dominante houding voor stonden. We hadden natuurlijk om kunnen keren, maar daar hadden we geen zin in. Maar we hadden ook geen zin in rabiës dus we stonden een paar minuten te tobben over wat we moesten doen. Steeds als de honden zich omdraaiden of even verdwenen achter het huisje kwamen we een beetje dichterbij, wat vooral één van de honden totaal niet aanstond. Op een bepaald moment, toen de potentiële rabiëshond net even weg was nam ik het risico, sprong op m’n fiets en sjeesde, voor zover dat kan in de blub en modder op een ouwe damesfiets, langs het huisje. De hond kreeg me door en rende langs bergen afval met me mee. Ook Joss waagde de gok en sprong op haar fiets. Toen de hond doorkreeg dat Joss er aan kwam rende hij luid blaffend en met ontblootte tanden op haar af. Joss begon allemaal geluiden te maken waardoor de hond een beetje terugdeinsde (verzin zelf maar wat voor geluiden), maar hij hing bijna in haar been. Toch trok hij zich terug. Concentrerend op het modderspoor kon ze niet achterom kijken waar de hond was, dus ik schreeuwde wat er gebeurde en even later vielen we elkaar in de armen. Dat was wel weer genoeg spanning voor vandaag. Op de snelweg (ja, hier fietsen we gewoon op de snelweg) vloog mijn ketting eraf, maar je bent geen echte Hollander als je je eigen ketting er niet op kan zetten dus dat was zo opgelost.
We zijn twee uur lang rondgevaren op een soort Halong Bay in de rijstvelden en door de grotten. In ons privébootje werden we voortgeroeid door een moeder en zoon, die peddelden met hun benen. Super mooi. Maar na twee uur kwamen we er zowat bevroren weer uit, dus was het tijd voor een lekker kopje Vietnamese thee. Nu hangt mijn spijkerbroek drijfnat aan de gordijnstang en zijn mijn schoenen niet meer te onderscheiden van die van Joss. Het is heerlijk om onze eigen kamer te hebben. We kunnen onze spullen uitstrooien en niemand die er last van heeft.
Het ontmoeten van leuke mensen gaat trouwens nog steeds gewoon door. De laatste avond in Hanoi hadden Joss en ik afgesproken met een vriendin van m’n tante Ylse: Willie. Zij woont in Hanoi met haar man en twee zoons en heeft al in heel veel landen gewoond. Super om al haar interessante verhalen te horen. Een schat van een mens die gelijk voor ons ging rondbellen voor goeie mountainbikes. Haar zoon kwam ook nog langs en het was gezelig om ook zijn verhaal te horen. Het is zo anders om op een internationale school te zitten en eens in de zoveel jaren weer in een ander land te wonen. Maar het eerste wat Joss zei toen we in de taxi terug zaten was: ‘Wow, I would give an arm or a leg or a finger for that life!’
Elke dag is weer een avontuur en ik merk dat de verandering van toerist naar reiziger is begonnen. Ik voel me vrij en beter dan ooit.
Super dat jullie de reisverslagen lezen en er zo van genieten. Bedankt voor al jullie lieve berichtjes.
Dikke kus,
Jilke en Joss