Reisverslag 3. Hanoi: De stad & Halong Bay

17 januari
Sinds ik vertrokken ben uit Kuala Lumpur is er súper veel gebeurd. Nadat ik aankwam op het vliegveld in Hanoi en m’n visa geregeld had kwam ik in de aankomsthal waar iedereen gelijk om een taxi riep. Ik had opgezocht op Google maps hoelang het naar het hostel was waar Joss op me zou wachten en zei was er voor twee dollar gekomen. De eerste gast die ik tegenkwam vroeg twintig! Na een tegenbod van vijf reageerden ze alsof ik gek was en maakten ze me wijs dat het een uur naar de stad was. Google Maps zei een half uur. Ik kwam uit op een prijs van twaalf dollar wat nog steeds veel te veel was, maar ik wilde gewoon naar het hostel en had geen zin in gezeik. Twaalf dollar is nog steeds heel goedkoop in vergelijking met Nederlandse taxi’s. Ik werd in een taxi gedropt met een Nieuw-Zeelandse jongen en we raakten gezellig aan de praat.
Toen we bij het hostel aankwamen zag ik Joss en het was ontzettend gek en leuk om haar weer terug te zien. Het klikte gelijk. Het hostel bleek een soort van herberg te zijn met slaapzalen met stapelbedden, een huiselijke keuken en computers mét Facebook (doordat Vietnam communistisch is, is Facebook verboden). Alles zag er schoon uit, maar twee dagen later zagen we er toch een rat rondlopen.
Joss had al voor mij gereserveerd dus ik lag gezellig met haar, de Nieuw-Zeelander, twee Finnen, twee Australiërs en twee Fransen op de kamer. Ongelofelijk hoe snel je gezellig met mensen een praatje maakt. Joss en ik zijn even Hanoi in gelopen om bij te kletsen, maar om twaalf uur werden we al een bar uitgeschopt omdat alles dan blijkbaar sluit. Overal scooters, chaos, getoeter, viezigheid, nog meer scooters. Eerst zijn alle prikkels van de stad heel erg vermoeiend, maar na twee dagen word je al heel selectief en kan je de stad beter handelen. Met een paar honderd scooters die per minuut langskomen en nauwelijks stoplichten zou je denken dat oversteken praktisch onmogelijk is, maar na een paar uur werden we er al aardig handig in. Eerst goed links kijken, dan goed rechtskijken, dan alles weer vergeten en gewoon maar oversteken. Alle scooters gaan toch wel om je heen.
De volgende dag hebben we eerst lekker uitgeslapen. Daarna zijn we gewoon op goed geluk door de stad gaan slenteren. Ergens op de hoek van de straat zagen we een oude vrouw noodlesoep maken wat er lekker uit zag, dus zijn we erbij gaan zitten op mini plastic stoeltjes. Je krijgt dan gewoon twee stokjes in je handen gedrukt en een overvolle bak soep. Voor minder dan euro een heel lekker ontbijt. We wisten allebei niets over de stad, wat heel leuk is omdat je dan onverwachts op hele leuke en interessante plekken komt. De markt, het mausoleum van Ho Chi Minh, het paleis, één of ander mooi tempel complex en gewoon de sfeer van de stad. Ook kwamen we de Nieuw-Zeelander Matt weer tegen en met hem samen zijn we naar het oorlogsmuseum gegaan (wat heel saai en propaganda-achtig bleek te zijn). Die avond zijn we met onze slaapzaal gasten gaan eten. Alles wisselt snel door, dus sommigen waren alweer vertrokken en er waren al weer wat nieuwe mensen bij. Iedereen is welkom.
De tweede dag zijn we weer een beetje gaan slenteren. We wilden eigenlijk vroeg opstaan en naar het lichaam van Ho Chi Minh kijken, omdat hij alleen in de ochtend te zien is, maar Joss was verdwaald geraakt in het doolhof van steegjes en straatjes tijdens haar hardlooprondje dus waren we te laat. We hebben wat boodschappen gedaan, hebben een trip naar Halong Bay geboekt, zijn naar het waterpoppen theater geweest, weer gegeten op plastic stoeltjes op straat en zijn op zoek gegaan naar goeie mountainbikes voor onze fietstocht die willen gaan maken.
Die avond gingen we vroeg naar bed omdat we ’s ochtend vroeg de bus naar Halong Bay moesten halen, maar er waren wat nieuwe Amerikanen en Canadezen op de zaal die alleen in Azië waren voor de goedkope drank, dus van slapen kwam niet veel. Dat hoort er blijkbaar ook bij. Later hoorden we dat we nog geluk hadden met alleen maar dronken, snurkende, stoeiende, kotsende, lawaaierige mensen, omdat er op een andere slaapzaal gewoon twee mensen heel luidruchtig hadden liggen vrijen.
Maandagochtend vroeg op en met de bus naar Halong Bay. De bussen hier zijn ook gemaakt naar Aziatische maatstaven, wat restulteerde in opgevouwen benen. Hier zaten we met hele gezellige Canadezen en Australiërs, die voor de verandering bijna van Jos’ en mijn leeftijd zijn. De rest van alle backpackers zijn namelijk rond de 25, wat ons echt de broekies van de backpackers maakt.
Aangekomen in Halong Bay bleek dat de boot overboekt was, dus werden Joss, ik en een man uit Californië gedropt op een andere boot. Jammer, want hier zaten we met bijna alleen maar oudere stelletjes. En toen: Halong Bay! Halong Bay is volgens de legende ontstaan door een draak die, na opgestegen te zijn, met zijn staart door het water zwaaide en duizenden kleine eilandjes creëerden. Het weer in Hanoi was slecht en iedereen zei dat Halong Bay dan veel minder de moeite waard is. Als het mistig is zie je namelijk het spectaculaire uitzicht niet. Maar we hadden geluk! Een strakblauwe lucht en een lekker warm zonnetje. Halong Bay is echt overweldigend mooi. Het deed ons allemaal denken aan de film ‘Avatar’. Honderden rotsachtige bergen, begroeid met verschillende soorten struiken waardoor ze allemaal groen zijn. We gingen gelijk door naar een paar grotten, die op zich mooi waren, maar ik heb al zoveel grotten gezien dat dat me niet zoveel meer doet. Toen voeren we door naar het drijvende dorp om te gaan kajakken. Echt een onvergetelijke ervaring om met z’n tweetjes in een piepklein bootje door zo’n reusachtig landschap te peddelen. De gast uit Californië kon ook goed kajakken dus het was leuk om met hem een rondje te maken. Terug op de boot konden we genieten van één van de mooiste avondzonnen ooit. ’s Avonds was er niet veel te doen dus lagen we om negen uur al lekker in ons bedje. Nét toen we zeiden: Nou, laten we maar gaan slapen’ begon de crew boven ons karaoke te doen. Vreselijk, maar ook vreselijk grappig en typisch Aziatisch.
De volgende dag zijn we na het ontbijt naar Cat Ba Island gevaren waar weer in een hele gezellige bus zaten. Een paar Nieuw-Zeelandse studenten, een super enthousiast lesbisch stel, Amerikaanse leraren in China en nog vele anderen. Eenmaal op Cat Ba Island hebben we een tocht door de jungle gemaakt naar de top van het eiland. Het kostte maar een uurtje, maar het was best steil en glad dus was het best spectaculair. De soundtrack van Tarzan speelde de hele tijd door mijn hoofd. Bovenop de berg was het uitzicht super mooi en na wat foto’s te hebben gemaakt zijn we maar weer naar beneden gegaan. Jammer genoeg geen apen gezien. Toen werden we gedropt bij het hotel van Cat Ba eiland en moesten we onszelf maar gaan vermaken. Eigenlijk hadden we gehoopt om te gaan rotsklimmen of zo, maar we zaten in een gehuchtje waar de karaoke door de straten knalde, dus dat was geen optie. Uiteindelijk zijn we maar met de Nieuw-Zeelandse studenten gaan kaarten. Veel mensen bleven daar slapen maar wij hebben gelukkig twee nachten op de boot geboekt, wat veel leuker is. Ook deze boot is overboekt, waardoor Joss en ik nu met een Chinees op de kamer liggen die we Peter moeten noemen, omdat zijn Chinese naam te moeilijk is. Hier zouden we over kunnen gaan klagen, maar er zijn zelfs twee jongens die op de bank moeten slapen omdat er geen bedden meer over zijn. Dus wij houden wijselijk onze mond, ondanks dat er net een kakkerlak over het bed kroop.
Morgen weer terug naar Hanoi en hopelijk kunnen we daar een fiets huren. Het is namelijk bijna Tet: Het Chinese nieuw jaar. Alle Vietnamezen gaan dan naar familie, waardoor bussen en treinen superduur en overvol zijn en winkels dicht. Het hele land ligt plat. Met een fiets zouden we dan nog een beetje mobiel zijn en het zou super zijn om de nabijgelegen dorpjes te bekijken, waar ze de rijstvelden van de foto’s hebben. Oh wat trouwens leuk is, tijdens Tet heeft iedereen hier in plaats van een kerstboom een mandarijnboom, waardoor er ontzettend veel mensen met een boom op hun scooter rondrijden. Hilarisch!
Veel plezier met de foto’s.

Kus Jilke
en Joss