Reisverslag 2. Kuala Lumpur: De stad

13 januari 2012


Los! Los van de grond en van los van Eric en Ylse. Spannend, maar ook erg gaaf. Ik zit in het vliegtuig naar Hanoi en heb net het avondmaal achter de kiezen: Noedels, kip, éen of andere groenten, mi met garnalen en een chocolade cakeje. Het eten in het vliegtuig lijkt een beetje op ons Nederlandse Chinese eten. Of dat een compliment is voor het vliegtuig, of een afknapper voor de Chinees in Nederland weet ik niet. Een kwart van alle stoelen is maar bezet, maar toch blijft iedereen netjes op z’n plek zitten. De mensen hier zijn zo klein dat ze in kleermakerszit op hun stoel kunnen zitten zonder dat hun knieën onder de stoelleuning komen, ze drie stoelen kunnen gebruiken als bed en zelfs nog plek over hebben en ze hun volle gewicht tegen de bagageklep moeten zetten omdat ze zover boven hun eigen kracht moeten duwen.
Dinsdagmiddag hebben Eric, Ylse en ik de shuttlebus naar het centrum van Kuala Lumpur gepakt. In de bus zag je al mooi de skyline van Kuala Lumpur liggen. We stapten op een erg herkenbare plek uit: Picadilly Circus in London, maar dan á la Kuala Lumpur. De straten zijn erg westers, de reclame is Engels en in alle winkels hangen foto’s van westerse modellen. Voor Pavilion, één van de gigantische winkelcentra stonden rijen met levensgrote beren. De vrouw die naast me had gezeten in het vliegtuig had me hierover verteld dat elke beer was beschilderd door een kunstenaar uit elk land op de wereld. Op zoek naar de Nederlandse dus! Het bleek de lelijkste te zijn, dus snel doorlopen en doen alsof we niet Nederlands zijn.
Het winkelcentrum had alleen maar dure (echte) merken en was dus alleen even leuk om doorheen te lopen. Daarna zijn we naar een winkelcentrum gelopen om te kijken voor een ticket naar Hanoi. Dit winkelcentrum bestaat uit zes verdiepingen en mínstens 250 winkels. Ik ga niet eens opsommen wat er allemaal was, want alles was er! Alles is erg mooi versierd, omdat het binnenkort het Chinese Oud & Nieuw is, maar hierdoor zijn ook de ticketprijzen enorm gestegen, helaas.
Na lekker gestruind te hebben zijn we met de taxi naar China Town gegaan, waar ze een hele leuke markt hebben. Alles nep uiteraard, maar wel mooi en bijna echt. Hier liepen ook veel backpackers rond, wat voor mij al erg leuk was om te zien. Lekker zitten bij de bekende ‘rode kleedjes’, nog meer struinen en om elf uur de shuttle bus weer terug naar huis.
De volgende dag moest Ylse een vlucht naar Jakarta maken dus zijn Eric en ik samen weer naar Kuala Lumpur gegaan. We hadden ons verslapen, met dank aan de jetlag . We zijn naar de Twin Towers gelopen, zijn lekker in een ‘Drop On Drop Off’ bus gaan zitten en hebben ons drie uur door de stad laten touren. Heerlijk toeristisch en zo konden we nog steeds bijkomen van de jetlag want we waren te duf om iets actiefs te doen. In een print winkel kon ik mijn visum voor Vietnam uitprinten en daarna zijn we lekker gaan eten in een lokale tent genaamd: Hakka’s. Erg gezellig tussen de wolkenkrabbers. Het restaurant had lelijke meisjes voor het til- en betaalwerk en mooie meisjes voor het inschenken en mooi zijn. Alle Aziatische gerechten zijn nog wel een beetje wennen, maar vallen me heel erg mee. Ook begin ik eindelijk nautische gerechten te waarderen. Wat je allemaal al niet leert in zo’n eerste week.
Na het eten zijn Eric en ik op zoek gegaan naar een lekkere massage. Hier heb je op elke hoek een massagewinkel, dus dat was zo gevonden. We belandden op een klein zolderkamertje en nadat ik me tot op m’n onderbroek na moest uitkleden vroeg de dame of ik er ook een ‘peepee-massage’ bij wilde. ‘Euuhm, nee dank u’ was het antwoord. Na heerlijk een uur gemasseerd te zijn (spotgoedkoop vergelijken met wat ze in Nederland vragen) zijn we weer naar het 250 winkels-winkelcentrum om een snoertje voor m’n camera te halen. Die had ik thuis per ongeluk omgeruild met het snoertje van mijn scheerapparaat. De eerste winkel die we binnen liepen had het, toch best wel specifieke, snoertje en van de dame achter de kassa mocht ik even op haar computer om mijn E-ticket uit te printen. Super aardig allemaal.
Ylse kwam dezelfde avond alweer thuis en na lekker geborreld te hebben met de KLM-crew en geskyped te hebben met het thuisfront gingen we voldaan naar bed.
Donderdag was erg bijzonder. Mr. Fiji, de taxi chauffeur, bracht Eric, Ylse, ik, twee andere KLM’ers, en een IPB’er naar de kust waar we de veerboot hebben genomen naar Crab Island. Hier zijn, zoals je misschien al vermoedt, erg veel krabben. Het hele dorp, wat te vergelijken was met Ellecom, is op palen gebouwd. Om de krabben aan je teen te vermijden? Het ‘strand’ is blubber, waardoor er hele leuke kruipvissen rondkropen. De stoep, de huizen, het ziekenhuisje, de school, de tempels, alles staat een meter boven de grond. Het tussenstuk tussen dorp en grond wordt gebruikt als vuilnisbelt, dus het was overal een grote bende. Wij begonnen te twijfelen of ze de ‘b’ in Crab Island niet hadden verward met een ‘p’. Voor 2,50 (euro’s) was ik de hele dag de trotse eigenaar van een knalroze kinderfiets met mandje, die nog half in het bobbeltjespapier zat gewikkeld (ze hadden alleen maar kindermaten, wat voor Aziaten dan een prima maatje is). Piepend en krakend en slingerend door het instinctieve rechts rijden, waren we best een bezienswaardigheid, want we waren praktisch de enige toeristen die dag. Na tien minuutjes fietsen hadden we de ene kant van het eiland al bereikt en na een half uurtje de andere kant. De mensen daar waren erg vriendelijk en leven veel simpeler. Doordat ze alle rotzooi onder zich gooien hebben ze geen rotzooi meer over om in huis te bewaren en zijn ze de huizen van binnen dus brandschoon.
Na lekker gefietst te hebben zijn we een restaurantje gaan uitzoeken. Alle restaurants hadden dezelfde gerechten (krab, uiteraard) dus veel viel er niet uit te zoeken. Bewapend met hamers en een notenkraker zijn we de lunch te lijf gegaan die echt heerlijk was, maar wel apart dat je zelf het vlees nog uit de krab moet pielen. Leuk om te kijken hoe alle gewrichten aan elkaar zitten en welke pezen met wat verbonden zijn.
Eind van de middag namen we de boot weer terug en zijn we met de trein weer naar het centrum van Kuala Lumpur gereden. Hier kwamen we erachter dat we op zich best waren opgelicht, want een treinticket kostte 1 euro terwijl de taxi… veel duurder was. De trein had speciale wagons alleen voor vrouwen, wat voor een westerling maar moeilijk te begrijpen is, want veel vrouwen hebben tóch al een boerka aan.
Weer terug in de stad nog lekker geslenterd en wat eerder terug gegaan naar het hotel. Vandaag uitgeslapen, aan het zwembad gelegen en afscheid genomen van m’n oom en tante.
Nu gaat het alleen reizen écht beginnen. Nou ja, in Hanoi wacht er weer iemand anders op me: Joss, een vriendin uit Australië die twee jaar geleden een jaar bij mij op school heeft gezeten. Zij reist al ruim drie maanden door Azië, dus hadden we even gezellig afgesproken in Hanoi om vanuit daar samen wat leuks te gaan beleven.
De eerste foto’s staan online en ook het eerste filmpje staat op de site. Ik heb geprobeerd het leuk te bewerken, maar na een uur werk bleek het scherm op de computer te klein en kan ik niet op de ‘afrond’ knop klikken. Dan maar amateuristisch en écht.
Ook nog bedankt voor alle lieve berichtjes. Leuk om te weten dat jullie het interessant vinden om me te volgen.
Tot snel!
Kus x