Reisverslag 3. Brisbane

31 mei

Terwijl de regen hier met bakken uit de hemel komt en Holly opgerold bij m’n voeten ligt zit ik met een bak thee en appeltaart aan de keukentafel. Het maakt niet uit waar ik m’n verjaardag vier, zelfgemaakte appeltaart hoort er nou eenmaal bij. Een verjaardag die anders is dan ik ze gewend ben, maar zeker net zo leuk. Om zeven uur werd ik wakker door het gepiep van negen kleine puppies die naast m’n bed in een grote bak liggen. Al een week lang had ik ‘mijn eigen’ hond Dili die bij ons logeert omdat ze zwanger is en haar eigenaar op dit moment aan het verhuizen is. Dinsdagavond was ze onrustig, ademde ze zwaar en had ze n m’n kast gepist. Kortom: De puppies kwamen eraan. Ik viel in slaap en om een uur werd ik wakker… met een puppy naast m’n bed! Snel Joss waker maken, een vriend van haar bellen die we beloofd hadden mee te laten genieten en wacht houden bij Dili. Het was geweldig om te zien hoe één voor één ter wereld kwamen en zelf moeders tepel vinden. Joss had het al vaker gezien en wist precies wat ze moest doen om ervoor te zorgen dat alles goed ging met de kleintjes. Placenta open trekken, ervoor zorgen dat Dili de navelstreng door kan bijten, slijm van de kleine neusjes afvegen zodat ze goed kunnen ademen en ze daarna tevreden aan een tepel leggen. En natuurlijk de nodige foto’s en filmpjes maken. Na vijf uur waren ze er alle negen uur uit en was de nacht alweer voorbij. Ik slaap goed door het gepiep heen en hoef er voor de rest niet veel voor te zorgen. Dili regelt alles zelf, likt ze schoon en zorgt dat ze genoeg te eten krijgen. Met Joss’ haar twee maanden oude nieuwe puppy en Holly hebben we nu 12 honden in huis. Een gezellige bende.
Nadat de puppies me gewekt hadden stond er een heerlijk verjaardagsontbijt klaar met Nederlandse hagelslag en ‘ginger beer’. Heerlijk! Daarna naar de sportschool voor een les kimax, met Joss en Jeannet naar ‘The Great Gatsby’ en naar de kliniek om Dili een goede wasbeurt te geven en iedereen te trakteren op appeltaart. ’s Avonds skypen met het thuisfront in m’n nieuwe onesie die ik van m’n Aussie familie heb gekregen.
Nog steeds heb ik hier een geweldige tijd. Het baantje als ledenwerver in de stad was van korte duur. Na drie dagen werd ik ontslagen, alhoewel ik zonder schaamte zeg dat ik niet echt mijn best deed. Je best doen betekent bij deze baan, ervoor zorgen dat iedereen in de stad je haat en probeert te ontwijken. Ik had super gezellige collega’s, maar dat was ook alles wat super was aan het baantje. De motiverende praatjes in de ochtend waren niet motiverend en het geld was al helemáál niet motiverend. Om leden te werven moet je brutaal zijn en zelfs een beetje onbeleefd. Iets waar ik niet goed in was en ook niet goed in wil zijn. Als mensen op straat me namelijk vertellen dat ze op dit moment geen geld willen besteden aan het goede doel omdat ze aan het einde van hun geld nog een beetje maand over hebben is voor mij het praatje klaar en wens ik ze een fijne dag. Ik hou er niet van te gaan slijmen en met lompe argumenten aan te komen over hoe klein de donatie is en hoeveel kinderen je ermee kan helpen. Als mensen niet willen dan willen ze niet en als ze haast hebben wil ik niet dat ze door mij hun trein missen. Dus na drie dagen en één lidmaatschap (die eigenlijk ongeldig was omdat studenten niet mogen doneren) zei ik mijn collega’s, die ook allemaal werden ontslagen, gedag. Ik heb de ervaring en ben een paar centen rijker, dus uiteindelijk was het leuk om geprobeerd te hebben. Nu help ik veel meer in de kliniek, wat veel waardevoller is. Ik kan tijdens operaties al echt een beetje helpen en leer veel. Binnenkort ga ik zelfs al leren hechten!
Twee weken geleden zijn Joss en ik de stad in gegaan om mijn medehomo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders te steunen in hun strijd voor gelijke rechten. Met meer dan duizend mensen, gigantische regenboogvlaggen, leuzen schreeuwend, liepen we door de stad. Veel mensen aan de kanten dachten waarschijnlijk dat de gay pride vroeg was dit jaar, want ondanks dat de reden van de optocht belangrijk en serieus was voelde het een beetje als een feestje en de sfeer was goed.
Verder vermaak ik me elke dag en gebeurt er in dit huis altijd wat. Zo proberen we al twee weken Michael Scofield te vangen die elke keer uit de rattenval ontsnapt, krijgt het huis langzaam een grote schoonmaak en is het meer regelmaat dan uitzondering dat we meer dan acht mensen aan tafel hebben tijdens het avondeten. De verhuizing is helaas niet doorgegaan, dus mijn uitzicht is elke ochtend nog steeds hetzelfde. Grazende koeien tussen de palmbomen en papegaaien die op de rand van het zwembad zitten. De afgelopen tijd heb ik ook veel tijd gestoken in het plannen van mijn reis door Australië. Over twee weken vertrek ik naar Melbourne en vlieg ik daarna door naar Oost-Timor. Ik ben té verliefd op Azië om dat continent helemaal over te slaan, zeker nu ik zo dichtbij ben. Daarna blijf ik een tijdje in Darwin en vlieg vervolgens naar Sydney om het Nederlandse thuisfront op te halen en ze kennis te laten maken met mijn familie in Brisbane. Onvergetelijke tijd!

Twintig zijn is gek. Ik moet genieten van jong zijn nu ik het nog ben, maar ik kan niet ontkennen dat ik er een beetje op zat te wachten. Zeker als ik terugkijk en kijk naar wat ik allemaal gedaan heb. De plekken waar ik geweest ben en de mensen die ik ontmoet heb. Het voelt niet als twintig. Het is een goed moment voor reflectie en stil staan bij de keuzes die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Want gelukkig zijn is een keuze en het is de beste keuze die ik heb gemaakt.

Liefs,

Jilke