Reisverslag 1. Brisbane

9 april.

Na 26 uur in een vliegtuig zitten was het weer zover: Het avontuur was begonnen. Misschien wel nooit geëindigd. Ik ben voor het geluk geboren, want na anderhalve week al kan ik met zekerheid zeggen dat ik het niet beter had kunnen treffen, hier in Australië. Ik woon bij mijn favoriete backpackermaatje Joss en haar familie. Een speciale familie, met een speciaal huis en een speciale tuin. Ik heb mijn eigen kamer en voel me compleet op m’n gemak tussen vader Owen, moeder Jeannet, Joel (21), Joss (19), Jack (17), Gracie (13) en hond Holly. In de achtertuin, waarvan je vanuit het huis het einde niet kan zien, grazen vier koeien. Op de veranda komen de meest kleurrijke vogels langs vliegen en ’s avonds hoor je familie buidelrat over het dak rennen. Het hele huis staat op palen en is omringd door bush. Een huis waar iedereen welkom is en de deur altijd open staat. Een huis waar aan de muren foto’s van Nederlandse weilanden en koeien hangen. Een huis waar ze ‘dankjewel’ en ‘lekker’ zeggen, waar snert en hagelslag in de kast staat en Sinterklaas traditiegetrouw elk jaar gevierd wordt. Een huis waar ik me belachelijk snel thuis voel.
Jeannets ouders waren in 1956 zo avontuurlijk om met vier kinderen en de vijfde onderweg naar Brisbane te emigreren en dankzij hun avonturen en gastvrijheid zat ik met Pasen aan tafel met de hele familie van Klinken die onderling gewoon Nederlands met elkaar praten. Daarna door naar neef Ben en nicht Femke die, hoe kan het ook anders, hun twee kinderen tweetalig opvoeden omdat Femke Nederlands is. Met nog drie andere Nederlands Australische stellen die al hun jonge kinderen hadden meegenomen eieren zoeken en daarna op de veranda barbecueën. Een ideale manier om de jetlag te doorbreken en mee te gaan in het Australische ritme. Het doel op tweede paasdag was om het broertje van een vriendin aan te moedigen bij zijn voetbalwedstrijd, maar iedereen weet onderhand wel dat ik een godganse hekel heb aan voetbal, dus werd het plan snel gewijzigd en liep ik een uurtje later over de prachtige stranden van zuid Brisbane. Om de dag helemaal goed af te sluiten zijn we op de terugweg langs de drive-in bioscoop gegaan, waar ze Elvis draaien en iedereen onder de sterrenhemel kan genieten van de nieuwste films. Joss en ik, bewapend met de nodige vleestaarten, liggend in de achterbak. Waar alles zo goed was als het kan zijn.
En dat is het ook. Sinds ik in Australië ben is alles goed. In de dagen die volgde ontmoette ik veel meer vrienden van Joss en iedereen is bijzonder. Gab, de Peruaanse chef-kok, en Sacha, de eeuwige student, die samenwonen en waar we heerlijke erwtenpuree en schapenvlees aten. Annie, de vriendin van Gab, met groen haar (alhoewel zij toch echt vond dat het turquoise is) die me misschien aan een baantje kan helpen. Waylon, de nieuwe Canadese dierenarts in het bedrijf van Jeannet en Roxana, die uit Leiden komt en haar stage in Brisbane doet.
Ik kan Joss en haar familie niet vaak genoeg bedanken voor alle liefde en gastvrijheid, maar in deze familie lijkt het niet meer dan normaal. Zo normaal dat ik twee dagen na Pasen mee op vakantie ging. Drie dagen kamperen in Scotts Head, zes uur zuidelijk van Brisbane. Natuurlijk zijn er ook genoeg campings aan het strand waar je niet zo’n eind voor hoeft te rijden, maar we sliepen nu achter de duin met een verlaten strand helemaal voor onszelf. Als er tien anderen waren was het druk. En dat soort stranden vind je niet vlakbij Brisbane.
Samen met oom, tante en twee neefjes trokken we er elke dag op uit om te gaan surfen. Een sport die me beter afging dan verwacht. ’s Avonds sliepen we op de grond, en bleek na wat regen (als het regent in Australië, regent het ook hard!) dat we de tent niet goed hadden opgezet. Alhoewel ik ook durf te zeggen dat dat niet geheel aan ons lag, maar aan de soort tent. Alles was nat en hierdoor waren we genoodzaakt de nachten daarna in de luxe tent van de neefjes te slapen, waar ik een matras had, mijn eigen deken én we ’s avonds films keken. Een win-win situatie dus. Alhoewel deze luxere tent het de laatste nacht ook niet drooghield door de gigantische hoeveelheden regen. Een beetje een pech vakantie dus, maar als je zwemt ben je toch al nat en we lagen de hele dag in het water. Dus echt erg was het niet.
Op de terugweg langs Byron Bay voor een geweldige lunch en een kort rondje over het strand, wat overvol was. De wegen zijn leeg en onderweg, waar af en toe een dode kangeroe langs de weg ligt, kwamen we langs veel kleine dorpjes die ik alleen kende uit de films. Plaatsjes waar ze alle stoplichten zo hebben afgesteld dat je vaak voor rood licht staat, zodat je langer in de etalages kan kijken. En overal is ruimte! De afstanden zijn gigantische en als je een kleine achtertuin hebt doe je iets verkeerd. De natuur kan hier nog echt z’n gang gaan en dat is geweldig om te zien. De herfst is begonnen en om me heen hoor ik hier en daar al wat geklaag dat het fris is, terwijl ik met de Nederlandse winter nog in m’n achterhoofd al tevreden ben dat ik elke dag in korte broek en op teenslippers kan. En dat het elke dag even keihard regent krijg je er dan maar gratis bij.
Het leuke van wonen bij echte Australiërs is dat m’n vocabulaire nog elke dag wordt uitgebreid. De eerste keer keek ik raar op toen Joss zei dat ik best m’n ‘thongs’ kon aanhouden naar het feestje en had ik geen flauw idee wat ‘Bogans’ waren. Nu loop ik ’s ochtends in mijn ‘tracky dacks’ en kijk in m’n vrije tijd ‘Bogan Pride’
Deze week ga ik kijken hoe ik mezelf goed met openbaar vervoer kan verplaatsen en hoop ik dat ik een baantje krijg in een restaurant. Het leven is goed en ik koester elke herinnering, omdat ik weet hoe mijn leven er over vijf maanden uitziet en omdat dát, ondanks dat dat ook geweldig wordt, nu even niet kan tippen aan Down Under.


Liefs,

Jilke